Long time no see
Blijf op de hoogte en volg Carlijn
31 Oktober 2012 | Brazilië, Rondonópolis
Ik ben weer een weekendje thuis in Sao Paulo, wat betekend dat het weer tijd is voor een nieuw verhaaltje. Ik ben inmiddels meer dan halverwegen in mijn reis, maar gezien er nog veel dingen zijn die ik nog niet verteld heb, ga ik weer verder bij waar ik gebleven was!
De eerste 2 maanden verliepen soepeltjes. Alles waggelt hier maar een beetje aan, wat ik aan de ene kant wel “chillax” vind, maar wat af en toe toch een beetje het heimwee principe aanwakkerde ;). Zo begin ik hier en daar wat dingetjes te missen. Zoals familie, mijn vriendjes en vriendinnetjes in NL, de ongecompliceerde Tilburgse studentenfeestjes, en opa’s gehakt met bruin brood;). Maar tot mijn verbazing mis ik ook de meest debiele dingen in Nederland, want hoewel ik normaal mijn de “lange” en licht katerige treinreis Tilburg-Leiden niet altijd bovenaan mijn verlanglijstje had staan, voelt het nu alsof die reisjes enkel pure rust met goede koffie zijn.
De Braziliaanse cultuur is zoals verwacht redelijk langzaam. Zo is een uur op de bus wachten geen uitzondering en 8 uur in de bus richting Rio de normaalste zaak van de wereld. Sao Paulo zelf, is een stad met veel verschillende gezichten. In de midweken zijn de straten bezaait met hard werkende burgers en studenten (want bijna iedere student doet hier ook nog een 30/40 urige stage naast zijn studie) . En in het weekend gaat het dak eraf tot in de vroege uurtjes. Elke wijk heeft zijn eigen stijl, wat je merkt aan het straatbeeld, de winkels en de bewoners. Zelf zit ik in de artistieke wijk waar er veel Europees ogende mensen, en menig hipsters rondlopen. Avendida Paulista, het New York van Latijns-Amerika, is overdag bezaaid met pakken en kokerrokJES (want de kledingstijl is hier toch iets anders dan in het koude NL). Maar zodra ’s nachts de feestjes beginnen komt de gayscene en ietswat ordinairedere uitgaanspubliek van dit gebied tot leven. Het oude centrum geeft je het idee alsof je in de Mediteranen rondloopt. De huizen hebben een oud Europese bouwstijl en kleine maar overvolle straatjes zijn 24/7 bezaait met mensen.
Na zelf alle grote wijken bezocht te hebben kon ik niet wachten om papa en mama mijn stadje te laten zien. Bovendien hadden we mooie reizen in het vooruitzicht en was ik wel toe aan vakantie! In de introductie week was aangegeven dat we de eerste week van september vakantie zouden hebben. Echter 2 dagen nadat mama het definitieve reisschema had doorgegeven, kwam de Braziliaanse misorganisatie weer een kijkje nemen. Zo werd er 2,5 weken voor de vakantie doodleuk rondgemailt dat de vakantie voor onze faculteit was opgeheven waardoor we nu al midden november klaar zijn met ons semester. Gelukkig hebben mijn huisgenootjes mijn presentielijsten getekend waardoor ik op papier geen enkele les heb gemist. Zo konden papa, mama en ik gerust het mooie Brazilie bewonderen. Het was heerlijk om weer even bij te praten! Bovendien is het vertellen van mijn avondturen toch een stukje fijner nu ze zelf ook een klein beetje van Brazilie hebben geproeft.
Na 3 daagjes touren in Sao paulo hebben we het vliegtuig gepakt (wat wederom aanvoelt als de normaalste zaak van de wereld) richting Cuiabá, een stad in het Pantanal gebied. De pantanal grenst aan het Amazone gebied, maar is zeker in de winterperiode (waarin de gemiddelde temperatuur nogsteeds zo’n 40 graden is) een stuk droger. De grond is dor en de bomen zijn half afgestorven maar je kunt nogsteeds zien dat hier in het regenseizoen een groot bloeiend oerwoud is. Ik heb nog nooit zoveel mooie vogels in mijn leven gezien, waar ook ons hoog geeducateerd reisgezelschap het mee eens was. Om de haverklap vlogen er latijnse termen om je oren en werd er door de stereotype gepensioneerde wereldreizigers, gevraagt naar de naam van een plant vogel of bloem.
Na een heerlijk lang weekend in de hete bush bush was het weer tijd om terug te gaan naar Sao Paulo voor wat colleges, waarna we op woensdag weer op het vliegveld stonden om onze reis te vervolgen naar Foz Iguazu. Deze watervallen zijn 1 van de 7 natuurwonderen van de wereld dat grenst zowel aan de Braziliaanse als Argentijnse grens. En een wereldwonder was het zeker! Het is een immens groot gebied vol met kleine en hele grote watervallen. Ik zal wat foto’s op facebook zetten, dan snap je wat ik bedoel;)
Zo vliegen de tijd voorbij en was het alweer tijd om pas en mams uit te zwaaien. Het waren heerlijke (vakantie) weken!
Liefs,
Carlijn
De eerste 2 maanden verliepen soepeltjes. Alles waggelt hier maar een beetje aan, wat ik aan de ene kant wel “chillax” vind, maar wat af en toe toch een beetje het heimwee principe aanwakkerde ;). Zo begin ik hier en daar wat dingetjes te missen. Zoals familie, mijn vriendjes en vriendinnetjes in NL, de ongecompliceerde Tilburgse studentenfeestjes, en opa’s gehakt met bruin brood;). Maar tot mijn verbazing mis ik ook de meest debiele dingen in Nederland, want hoewel ik normaal mijn de “lange” en licht katerige treinreis Tilburg-Leiden niet altijd bovenaan mijn verlanglijstje had staan, voelt het nu alsof die reisjes enkel pure rust met goede koffie zijn.
De Braziliaanse cultuur is zoals verwacht redelijk langzaam. Zo is een uur op de bus wachten geen uitzondering en 8 uur in de bus richting Rio de normaalste zaak van de wereld. Sao Paulo zelf, is een stad met veel verschillende gezichten. In de midweken zijn de straten bezaait met hard werkende burgers en studenten (want bijna iedere student doet hier ook nog een 30/40 urige stage naast zijn studie) . En in het weekend gaat het dak eraf tot in de vroege uurtjes. Elke wijk heeft zijn eigen stijl, wat je merkt aan het straatbeeld, de winkels en de bewoners. Zelf zit ik in de artistieke wijk waar er veel Europees ogende mensen, en menig hipsters rondlopen. Avendida Paulista, het New York van Latijns-Amerika, is overdag bezaaid met pakken en kokerrokJES (want de kledingstijl is hier toch iets anders dan in het koude NL). Maar zodra ’s nachts de feestjes beginnen komt de gayscene en ietswat ordinairedere uitgaanspubliek van dit gebied tot leven. Het oude centrum geeft je het idee alsof je in de Mediteranen rondloopt. De huizen hebben een oud Europese bouwstijl en kleine maar overvolle straatjes zijn 24/7 bezaait met mensen.
Na zelf alle grote wijken bezocht te hebben kon ik niet wachten om papa en mama mijn stadje te laten zien. Bovendien hadden we mooie reizen in het vooruitzicht en was ik wel toe aan vakantie! In de introductie week was aangegeven dat we de eerste week van september vakantie zouden hebben. Echter 2 dagen nadat mama het definitieve reisschema had doorgegeven, kwam de Braziliaanse misorganisatie weer een kijkje nemen. Zo werd er 2,5 weken voor de vakantie doodleuk rondgemailt dat de vakantie voor onze faculteit was opgeheven waardoor we nu al midden november klaar zijn met ons semester. Gelukkig hebben mijn huisgenootjes mijn presentielijsten getekend waardoor ik op papier geen enkele les heb gemist. Zo konden papa, mama en ik gerust het mooie Brazilie bewonderen. Het was heerlijk om weer even bij te praten! Bovendien is het vertellen van mijn avondturen toch een stukje fijner nu ze zelf ook een klein beetje van Brazilie hebben geproeft.
Na 3 daagjes touren in Sao paulo hebben we het vliegtuig gepakt (wat wederom aanvoelt als de normaalste zaak van de wereld) richting Cuiabá, een stad in het Pantanal gebied. De pantanal grenst aan het Amazone gebied, maar is zeker in de winterperiode (waarin de gemiddelde temperatuur nogsteeds zo’n 40 graden is) een stuk droger. De grond is dor en de bomen zijn half afgestorven maar je kunt nogsteeds zien dat hier in het regenseizoen een groot bloeiend oerwoud is. Ik heb nog nooit zoveel mooie vogels in mijn leven gezien, waar ook ons hoog geeducateerd reisgezelschap het mee eens was. Om de haverklap vlogen er latijnse termen om je oren en werd er door de stereotype gepensioneerde wereldreizigers, gevraagt naar de naam van een plant vogel of bloem.
Na een heerlijk lang weekend in de hete bush bush was het weer tijd om terug te gaan naar Sao Paulo voor wat colleges, waarna we op woensdag weer op het vliegveld stonden om onze reis te vervolgen naar Foz Iguazu. Deze watervallen zijn 1 van de 7 natuurwonderen van de wereld dat grenst zowel aan de Braziliaanse als Argentijnse grens. En een wereldwonder was het zeker! Het is een immens groot gebied vol met kleine en hele grote watervallen. Ik zal wat foto’s op facebook zetten, dan snap je wat ik bedoel;)
Zo vliegen de tijd voorbij en was het alweer tijd om pas en mams uit te zwaaien. Het waren heerlijke (vakantie) weken!
Liefs,
Carlijn
-
31 Oktober 2012 - 15:31
Tessa:
Hey, Ow wat gaaf. Lijkt mij heel leuk. Leuk dat er zo'n verschil te zien is in wijken.
Wij denken ook aan jou hoor, mr voor je t weet is t voorbij. Geniet er van! -
07 November 2012 - 16:33
Asset | FIRST:
Hee lieve Carlijn!
Wat een heerlijk verhaal weer! Goed om te lezen dat je het zo ontzettend naar je zin hebt en zo veel mooie reisjes maakt! Wat gaaf dat je ouders langs geweest zijn, genieten!
Have fun girlie, we miss you!
